| Simon van Sintmaartensdijk kampioen lic. H |  | 10 | mei2011 | |
Onverstoorbare Simon temt druistige Kees en wordt kampioen H-licentie
Tradioneel gingen de clubkampioenschappen bij de senioren van start met de zesde-klassers en rekreanten. Twaalf man maar liefst hadden zich opgegeven, en dat werd mooi verdeeld over 2 poules van 6. Jammergenoeg moest Peter Ruts op het laatste moment afzeggen, maar bleek Laurens Langeveld bereid in te vallen en (weliswaar buiten mededinging) te spelen tegen Peters tegenstanders.
Er zijn spelers die op zo’n beladen kampioenschap tegenvallen, er zijn er ook die boven zichzelf uitstijgen. Joop Smit vormde in poule A zo’n tegenvaller. In 5 potjes slechts 1 game winnen, is iets wat niet direct werd verwacht en een laatste plaats in deze poule was zijn deel. Die ene game pakte hij tegen Erik Koele, die na 4 wedstrijden alle mogelijkheden van het aantal gewonnen games had uitgeput. Na 2, 1, 3 (tegen Joop) en 0 volgde nog een 0, waarmee Erik plaats 5 binnen had. Dick van Hoek kon nét niet stunten. Tegen Simon in verlies in vieren (12-14 in de laatste game), maar Kees Jongkind en Laurens hadden de volle 5 games nodig om Dick te verschalken. Daarna nog tweemaal winst en plaats 4 in de poule. Lang zag het ernaar uit dat Laurens bij de beste twee zou horen. En daarmee organisator Piet den Dikken met het probleem opzadelen of iemand die buiten mededinging meedoet wél naar de kruisfinale zou moeten promoveren. Het probleem bleef theoretisch, want nadat eerst Simon in een heel spannende pot te sterk bleek, trok Laurens ook tegen Kees Jongkind aan het korste eind en resteerde de derde plaats. Nog kansrijk voor eremetaal waren na de poulewedstrijden dus Simon van Sintmaartensdijk (alles gewonnen) en Kees Jongkind die alleen van Simon verloor. Ook poule B kende een tegenvallende speler in de persoon van Nico van Meeteren. Niet dat hij laatste werd, maar na slechts 1 winstpartij in de eerste 3 ronden moest hij winnen van Edwin Stehouwer om uitzicht te houden op de kruisfinales. Het werd echter een kansloze 11-13, 1-11 en 6-11 en daarmee slechts een vijfde plaats in de poule. Helemaal onderaan kwam de naam van Marcel Klunder te staan. Goede games werden teveel afgewisseld met slechte momenten en Marcel bleef met lege handen. De verdienstelijk debuterende Edwin kwam evenals Nico tweemaal tot winst en door de al genoemde winst op Nico werd de vierde plaats bereikt. Hans Huisman vond het clubkampioenschap wel een aardig podium om na een jaar van niet-spelen te kijken of-ie het spelletje nog niet verleerd was. Zijn eerste pot mocht er gelijk zijn: met 7-11, 11-6, 7-11, 11-9 en 10-12 verliezen van titelhouder Kees Kleijn gaf aan dat Hans met een ietsje meer trainen tot meer in staat was geweest. Verlies- en winstpartijen wisselden elkaar af, en de derde plaats was het resultaat. Dat houdt in dat Tom Kalkman en Kees Kleijn zich plaatsten voor de kruisfinales, iets wat al een feit was voor ze elkaar troffen. Het ging alleen nog maar om de eerste plek in de poule. En waar Tom zonder gameverlies door zijn eerste partijen rolde, showde Kees het publiek nog maar eens zijn onnavolgbare speelstijl en tomeloze energie en wilskracht. Die eerste plaats en ongeslagen status was dus de beloning van de 11-6, 9-11, 11-7, 7-11 en 12-10 tegen Tom.
Dat er zelfs om de laatste plaats stevig geknokt kan worden, bewezen Joop Smit en Marcel Klunder. En dat leeftijd helemaal niks afdoet aan fanatisme bleek uit de juichkreet van Joop na de zwaarbevochten winst (8-11, 1-11, 11-9, 12-10, 11-3). Nico van Meeteren had beduidend minder moeite om Erik Koele te verslaan (0-3), maar Dick van Hoek en Edwin Stehouwer maakten er voor plaats 7 weer een spannend potje van. Na 8-11, 11-7, 11-6 en 13-11 stond Edwin op een keurige 7e plaats en Dick dus achtste. Om plaats 5 en 6 werd niet gestreden, omdat zowel Hans als Laurens al huiswaarts waren.
De eerste kruisfinale was een duel der Kezen. De grootste (Kleijn) won overtuigend met 3-0 van de kleinste (Jongkind). De tweede kruisfinale werd een onvervalste thriller. Simon en Tom gingen een bloedstollend gevecht aan wat pas na 106 verspeelde punten werd beslist. Met 10-12, 13-11, 10-12, 11-5 en 12-10 bleef Simon zeer nipt aan de goede kant van de score. Deze uitputtingsslag bleek niet in het nadeel van Tom te zijn, want in de strijd om de derde plaats wees hij Kees Jongkind gedecideerd terug naar een plaats net naast het podium.
Kees Kleijn verzuchtte al “dat hij liever tegen Tom had gemoeten”. Geen moment kwam hij echt in zijn ritme tegen Simon. En ofschoon Kees heftig probeerde zijn eigen druistige spel te spelen, bleef Simon onverstoorbaar en gaf Kees geen enkele ruimte voor diens energieke akties. Na 12 overwinningen op een rij (6 vorg jaar en 6 in deze editie) moest Kees zeer terecht het moede hoofd in de schoot leggen. De cijfers 11-4, 11-6 en 12-10 spreken boekdelen en Simon van Sintmaartensdijk kon meer dan verdiend de grootste beker in ontvangst nemen.
|
