| Eddie van Weelde na jaren weer clubkampioen |  | 01 | jun2012 | |
vlnr: Winnie van Rooij, Eddie van Weelde en Harm Hogenboord 
| Eindelijk, na heel veel ereplaatsen, weer eens CLUBKAMPIOEN : Eddy van Weelde !!
Wat de organisatie ook probeerde om een voor een toernooi mooi aantal deelnemers bij elkaar te krijgen : het wilde maar niet lukken ! Negen man had Piet op zijn lijstje en een fors aantal eersteklassers had diverse redenen om niet te kunnen of willen spelen. Totdat één dag voor het toernooi zich een afmelder meldde… Bijzonder jammer voor Patrick van Vooren, maar het gaf Piet de gelegenheid om 2 vierkampen in elkaar te flansen.
Beginnen we voor de verandering maar eens met poule B. Daar streden Hanno van Sintmaartensdijk, Johan Snoep, Winnie van Rooij en Eddy van Weelde voor 2 plaatsen in de halve finale. Zoals verwacht wonnen Eddy en Winnie hun eerste partij redelijk eenvoudig, al moest Winnie Even op gang komen na 9-11 in de eerste. Johan mocht nog een klein beetje hopen op een stunt, nadat hij Hanno had verslagen met de merkwaardige standen 11-7, 2-11 (!), 12-14, 11-8 en 11-3. Die hoop bleef nog even in leven, want na een kansloze 3-11 tegen Eddy volgde 11-9 in de tweede en stond het gewoon gelijk. IJdele hoop, zo bleek, na 11-5 en 11-7 kon Johan verder spelen voor plaats 5. Winnie pakte eerst Hanno in en bleef in een partij zonder betekenis ook Eddy de baas.Poule A gaf een veel sensationeler scoreverloop. Dat toekomstig tweedeklasser Lieron Viveen de wat meer ervaren tweedeklasser Bas van Oers wist te verschalken was goed, maar niet sensationeel. Bas leek zich te herstellen tegen Harm Hogendoorn, kwam via 4-11, 11-7, 11-9 zelfs op voorsprong, maar kon dat niet vervolgen. Harm trok uiteindelijk in vijven de partij naar zich toe.
De openingspartij van meervoudig clubkampioen Colin Baldé zou Lieron wel met beide benen terug op aarde zetten. Vrijuit spelend, en niet zonder wat geluk (wat zegt het spreekwoord hierover..?) kwam er een 2-0 voorsprong op het bord. Colin pakte de derde met 11-8 en de wedstrijd leek gekanteld. Toch niet dus, want de vierde was weer voor Lieron en een daverende sensatie hing in de lucht. Het vervolg van de poule liet zien hoeveel gevolgen eerdere resultaten in de poule kunnen hebben. Want slechts één game afstaan tegen Colin leek heel eervol voor Lieron, maar het betekende uiteindelijk toch zijn uitschakeling. En Colin kon zich tegen Harm plotseling geen “potje om deskeizers baard” veroorloven, maar moest voluit. Winst alleen was niet genoeg, het moest met minstens 3-1 en liefst met 3-0. Colin ging inderdaad voluit en won met 15-13, 11-8 en 11-9. Maar het wreekte zich wellicht later. De ene game die Lieron tegen Colin verloor maakte dat hij tegen Harm minstens één game moest winnen, terwijl Harm zich geen gameverlies kon permitteren. Hij liet er met 11-4 en 11-3 geen gras over groeien, en na een 9-4 tussenstand in de derde leek er geen redden aan voor Lieron. Toen liet Harm de teugels vieren en zoiets kán fataal zijn. Lieron kwam terug op 10-10, zelfs vóór met 11-10 en kreeg in de rally daarna een dikke kans op gamewinst en daarmee een plek in de halve finale. Het ene kansje werd niet benut, en Harm liet het niet op een tweede kans aankomen en won de game met 13-11.
In de kruiswedstrijden voor de plaatsen 5 t/m 8 won Johan van Bas en was Lieron de klap nog niet te boven terwijl Hanno hem al op stond te wachten : 3-1 voor Hanno. Lieron mocht voor plaats 7 / 8 tegen Bas op herhalnig en Bas wilde van de nul af. Na 11-6, 7-11 en 5-11 dreigde voor Lieron zelfs de laatste plaats, maar 11-9 en 11-8 voorkwamen dat. Bas op 8 en Lieron zevende.
Johan was Hanno voor de tweede maal de baas, en ook nu duurde dat vijf volle games. Het verschil was echter duidelijk : 11-9 in de vijfde.
De halve finales brachten dezelfde, enigszins verrassende, uitkomst als vorig jaar : je kunt beter géén poulewinnaar worden, want beiden legden ook dit jaar het loodje. Maar het moet gezegd : het had ook andersom kunnen lopen.
Titelverdediger Winnie leek prima op weg om die verdediging serieus te nemen. Met 15-13 kun je nog zeggen dat de eerste game nog gelukkig bij hem terecht kwam, maar na 11-5 in de tweede leek Harm al half gevloerd. Maar Harm krabbelde weer op en na 11-6, 11-7 was de voorsprong van Winnie weg en de moraal van Harm weer volop aanwezig. Het scoreverloop in de vijfde is de organisatie ontgaan (tsja, dat krijg je als je de achterste tafel uitkiest…), maar dat de kansen een paar keer wisselden was wel duidelijk geworden uit de verbale uitingen. Met 13-11 trok Harm aan het langste eind.
Tegen Colin kan Eddy altijd maar moeilijk spelen, en winnen in een serieuze pot gebeurt zelden. Toch was de winst voor Colin in game 1 (11-9) niet overtuigend, de winst in de tweede voor Eddy was dat wél : 11-4. Vechtend tegen de vermoeidheid haalde Colin de derde met 13-11 binnen, maar weer was het antwoord Eddy veel duidelijker (11-6). Toch zag het er in game 5 naar uit dat Colin het toch ging halen. Tussenstanden van 6-1 en 7-3, maar daarna leek het op en over en kwam Eddy tot 8-8. Toch weer 10-8 voor Colin, en de servicebeurt naar hem. Het bleek niet genoeg en na 10-10 had Eddy het minste te klagen over de plaatsen waar de bal viel : ook hier 13-11.
Aan het begin van de avond had Colin al geroepen “niet voor deze te gaan”, daarbij de trofee voor de derde plaats vasthoudend. Hij leek zijn eigen bewering geweld aan te doen, want tegen Winnie stond er in no-time 11-5 op het bord. Maar toen was de pijp ook echt helemaal leeg, en Winnie profiteerde met de veelzeggende cijfers 11-5, 11-4 en 11-3. Ook dit jaar bleef de nieuwe wisselbeker zonder de naam Baldé, maar de lege ruimte is nog groot…!
In de finale wist Harm een voor Eddy verrassende tactiek uit de hoge hoed te toveren. Keer op keer ging het punt naar Harm, veel minder vaak naar Eddy. En na 11-7 moest er even uit een ander vaatje worden getapt. De tweede game gaf daardoor wel een iets ander spelbeeld te zien, maar of dat nou de doorslag gaf of de vele wat rommelige punten was ook na de 11-8 voor Eddy niet helemaal duidelijk. Dat waren game 3 en 4 wel. Eddy nam gedecideerd het heft in handen tijdens de rally’s en Harm kon zich veel te weinig onder die druk vandaan worstelen. Met 11-4 en 11-8 werd Harm verwezen naar het “zilver”, terwijl voor Eddy van Weelde (na heel veel jaren en ereplaatsen) het aloude Queen op volume 10 gezet kon worden : He is the Champion, my friends ! PROFICIAT !!
De W.A. Teeuwisse Cup kon voor de tweede achtereenvolgende maal voorzien worden van de naam van een oudgediende. Aanstormende jeugdigen, er ligt een uitdaging !
|
|
